ارتودنسی
همه چیز درباره دکتر داوودیان متخصص ارتودنسیارتودنسی
همه چیز درباره دکتر داوودیان متخصص ارتودنسیبراکت های سنتی
براکت های فلزی سنتی قابل استفاده هستند؟
نمونه های بسیار زیادی از براکت ها را برای شما معرفی کرده ایم اما در این مطلب برای شما خواهیم گفت که استفاده از نمونه های بسیار خاصی با نام براکت های فلزی و سنتی چه میزان میتواند برای شما در انجام ارتودنسی موفق موثر باشد.پس ادامه این مطلب را از دست ندهید چرا که برای شما بسیار مفید خواهدبود.
این نوع براکت ها که از اولین نوع براکت های به کار رفته در درمان های ارتودنسی می باشند از جنس فولاد ضد زنگ هستند و گاهی همراه با تیتانیوم به کار می روند. براکت های فلزی رایج ترین نوع براکت ها هستند. دستگاههای ارتودنسی قدیمی شامل براکت های کوچکی می باشند که روی دندان ها چسبانده می شوند و همچنین بند هایی که روی دندان های آسیا قرار می گیرند. گره های الاستیک (اورینگ) سیم را روی براکت های فلزی نگه می دارد . یکی از مزایای براکت های فلزی این است که اورینگ های رنگی به کودکان فرصت خودنمایی می دهند
براکت های سلف لیگیت چیستند؟
براکت های سلف لیگیت یا خود بازشونده دارای گیره ای هستند که باز و بسته می شوند. وقتی گیره ها بسته هستند آرچ وایر را در جای خود ثابت نگه می دارند از این رو براکت های سلف لیگیت نیازی به گره های الاستیکی ندارند در عوض سیم درون براکت قرار می گیرد. این نوع براکت ها تا حدودی طول درمان ارتودنسی را کاهش می دهند و همچنین به علت فشار نیرو های کمتر به دندان ها درد کمتری به دندان ها تحمیل می شود و در قیاس با براکت های سنتی به تنظیمات کمتری نیاز دارد. با این حال در پایان درمان ارتودنسی اعمال جزییات نهایی روی دندان ها با براکت های سلف لیگیت در مقایسه با براکت های معمول ممکن است دشوارتر باشد.
ارتودنسی
متخصص ارتودنسی
تاثیر چسب دندان بر براکت ها
چسب دندان در براکت ارتودنسی
همانطور که پیشتر با شما صحبت کردیم براکت های دندانی را بسیار خوب شناخته باشید اما در این مطلب برای شما خواهیم گفت که یکی از مهم ترین عواملی که بر براکت ها تاثیر میگذارد را باید چسب های دندانی دانست.پس ادامه این مطلب را از دست ندهید .چراکه برای شما بسیار مفید خواهد بود.
تا دهه ۱۹۷۰ که تکنیک‌های پیشرفته متعددی کشف شد، روش‌های ارتودنسی مورد استفاده تقریباً مشابه بودند. برجسته‌ترین تکنیک پیشرفته، کاربرد چسب دندانی برای ثابت نگه‌داشتن براکت روی دندان‌ها بود. یک چسب دندان روی سطح دندان‌هایی که می‌بایست براکت ها مستقیماً روی آنها قرار گیرند گذاشته می‌شد. این روش جایگزین روش سیم‌پیچی جداگانه هر دندان برای نگه داشتن براکت ها در محل شد. علاوه بر چسب دندانی، لیگاچور های الاستیک (اورینگ) و گره های فلزی غالباً برای محکم کردن و ثابت نگه‌داشتن براکت ها بکار گرفته می شد.
در دهه ۱۹۷۰ کاربرد استیل زنگ نزن به جای طلا و نقره بخشی از پیشرفت های دندان‌پزشکی نوین بود که برای ساخت براکت ها استفاده می‌شد. استیل ضدزنگ در دهه ۱۹۶۰ کم‌کم در حال محبوب شدن بود اما در اواسط دهه ۱۹۷۰ بود که دندان‌پزشکان شروع به استفاده از این ماده در درمان های دندان‌پزشکی کردند. فولاد ضدزنگ، هم خیال بیماران را راحت کرد و هم کار دندان‌پزشکان را ساده‌تر کرد، بیماران خوشحال بودند چون هزینه استفاده از براکت ها کاهش یافت و دندان‌پزشکان آن را ترجیح می‌دادند چون بسیار انعطاف‌پذیر بود و به راحتی می‌توانستند آن را فرم دهند.
براکت های اولیه کدامند؟
براکتهای مورد استفاده در اوایل دهه ۱۹۰۰ به‌طور چشمگیری متفاوت از براکت های امروزی بودند. دندان‌پزشکان دور هر دندان را بطور جداگانه بند می‌کردند (با مواد متفاوت) سپس این بندها توسط یک سیم به هم متصل می‌شدند. این سیم قابل تنظیم بود تا بتوان به دندان‌ها فشار وارد کرد به این امید که به تدریج آنها را حرکت داده و در یک ردیف قرار گیرند. بسیاری از دندان‌پزشکان طلا را ترجیح می‌دادند چون این فلز پس از گرما دیدن بسیار انعطاف‌پذیر می‌شد. طلا قابل شکل دادن و پیچیدن به دور دندان‌ها بود.
بیمارانی که استطاعت مالی برای خرید طلا جهت کاربرد به عنوان دستگاههای ارتودنسی را نداشتند غالباً می‌بایست از دومین فلز مورد ترجیح دندان‌پزشکان استفاده می‌کردند، فلز نقره. نقره خیلی ارزان‌تر از طلا بود اما به اندازه آن انعطاف‌پذیر نبود. هرچند نسبت به موادی مانند چوب و عاج فیل که کار کردن با آنها بسیار دشوار بود ارجحیت داشت.